Na današnji dan pre 87 godina, 27. februara 1936. godine, u Čačku je rođen Slobodan Bobo Stefanović, profesor engleskog jezika, poznati muzičar, čovek koji je u svojim mlađim danima učestvovao i u pisanju slavne istorije čačanske košarke. Bobov otac Radič zvani Beli imao je trgovinsku radnju u nekadašnjoj Knez Mihailovoj ulici u Čačku. Radnja se pružala trasom između današnjih robnih kuća “Partizan” i “Partizanka”. Porodica Stefanović poreklom je iz dragačevskog sela Goračići i slave Svetog Nikolu. NJihova porodična kuća u Čačku nalazila se u nekadašnjoj Gepratovoj ulici, koja je posle 1945. godine nosila ime revolucionara Lole Ribara, a danas se zove Svetozara Markovića. Kuća je isred, do ulice, imala veliko i lepo uređeno dvorište, a nalazila se blizu raskrisnice sa tadašnjom ulicom Slobodana Penezića, a današnjom Nemanjimon. Pamti se i košarkaški koš postavljen u tom dvorištu. Posle smrti svoje žene Ruže Bobov otac Radič se nije ponovo ženio već je sam vodio brigu o svoja tri sina Aleksandru Acu, poznatijem kao Aco Puš, Radomiru Rašku, kao i najmlađem Slobodanu Bobu kojima je usadio ljubav prema čitanju knjiga i bavljenju sportom. Sam Radić voleo je glumu, muziku, fudbal, a bio je posebno ponosan na činjenicu da su svi njegovi sinovi završili fakultete i postali uspešni košarkaši.

Najmlađi Radičev sin Slobodan Bobo Stefanović osnovnu školu i Gimnaziju završio je u Čačku, a studije engleskog jezika na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Košarku je počeo da igra u pionirskom timu čačanskog “Borca” 1951. godine na igralištu kod današnje Sokolane. U to vreme njegova starija braća Aco i Raško već su se bavila ovim sportom. Prvo je zaigrao u juniorskom timu da bi već 1954. godine bio član ekipe “Borca” koja je na turniru u Ivangradu, današnjim Beranama, izborila ulazak u Prvu jugoslovensku košarkašku ligu čime je počela da se gradi košarkaška istorija Čačka kao “grada košarke”. Potom je Bobo Stefanović bio deo ekipe “Borca” koja je 1955. godine učestvovala na prvom međunarodnom turniru i italijanskom gradu Vijaređu, što je za mlade ljude iz Čačka bio veliki doživljaj. Tadašnji trener i igrač “Borca” bio je Bole Denić, a potom Bobov najstariji brat Aco Stefanović.

Studije engleskog jezika u Beogradu Bobo je uz veliki napor uskladio sa igranjem košarke u Čačku. Od 1957. godine pa sve do kraja košarkaške karijere koja je trajala još desetak godina Bobo Stefanović bio je kapiten KK “Borac” u kome su u tom periodu igrali Conja Koprivica, Laćo Tripković, Radmilo Mišović i drugi velikani. 1965. godine KK “Borac” ulazi u Prvu saveznu ligu, što je Čačak naredne dve decenije uključilo u krug najznačajnijih košarkaških centara Jugoslavije. Povreda ramena uslovila je da se Bobo posle 1966. godine oprosti od aktivnog igranja košarke. Za svoje zasluge 1975. godine dobio je Medalju rada. Pored košarke, tokom svoje sportske karijere Bobo Stefanović se bavio i gimnastikom, odbojkom, rukometom, skijanjem, atletikom, pa čak i baletom u KUD “Abrašević”.

Po završetku fakulteta i odsluženju vojnog roka Bobo se 1961. godine zaposlio se kao nastavnik engleskog jezika u OŠ “Milica Pavlović” u Čačku, gde je bio prvi trener Draganu Kićanoviću koji je igrao za školski košarkaški tim. Od 1970. radi kao profesor engleskog jezika u čačanskoj Gimnaziji, gde je predavao i daktilografiju i teoriju prevođenja. Započeo je nastavu engleskog jezika u OŠ “Vuk Karadžić” i OŠ “Filip Filipović”. Đaci su ga iz milošte zvali “Bobo Englez”. Još se pamti i prepričava među bivšim đacima kako su se na časovima engleskog jezika slušali Bitlsi i prevodile sa engleskog jezika njihove pesme “A Hard Day’s Night”, “Hey Jude” i druge. Od 1972. godine bio je spoljni saradnik Prosvetno-pedagoškog zavoda u Čačku, pomagao je u nastavi engleskog jezika u Gimnaziji u Gornjem Milanovcu i Školskom centru u Guči. Od 1992. godine bio je stalni sudski tumač za engleski jezik, potom zamenik direktora čačanske Gimnazije od 1994. do 1997. godine, potom vršilac dužnosti direktora Gimnazije 1997. godine. Predavao je engleski jezik i na Višoj tehničkoj školi u Čačku, prevodio tekstove za mnoga čačanska preduzeća. Bobo Stefanović penzionisao se 28. februara 2001. godine posle 40 godina radnog staža.

Pored pedagoške i sportske karijere Bobo Stefanović je među Čačanima poznat i kao vrsni muzičar. Već kao dečak uzimao je časove gitare kod nastavnika muzike Stanka Holočeka, koji mu je bio i nastavnik klarineta u Nižoj muzičkoj školi. Potom je bio član Narodnog, Duvačkog i Velikog klasičnog orkestra KUD “Abrašević”. Odlazak na studije uslovio je prestanak bavljenja muzikom, da bi 1970. godine počeo da svira, ali u KUD “Dule Milosavljević – Žele”. Potom je 1973. godine učestvovao u formiranju orkestra “Kumovi” koji bio aktivan sve do 1990. godine i sa kojim je, pored čačanskog kraja, nastupao širom nekadašnje Jugoslavije, pa i u inostranstvu. Svirao je kasnije u mnogim drugim čačanskim orkestrima kao što su “Stari grad”, “Svilen konac čačanski”, “Neven”, “Prim”, “Palilulac”. Bobo Stefanović napisao je i objavio 2011. godine knjigu “Čačanski akordi” koja priča o muzici, muzičarima, pevačima i orkestrima Čačka.

Slobodan Bobo Stefanović je 1961. godine oženio je Angelinu Živoder iz Čačka sa kojom je 7. avgusta 1962. godine dobio sinove blizance Zorana i Dragana. Sin Zoran bio je član juniorske ekipe “Borca” koja je 1979. godine osvojila titulu šampiona Jugoslavije. Kasnije je igrao košarku za “Borac”, potom i “Crvenu zvezdu”, u Sarajevu za “Železničar” i “Igman”. Sada predaje fizičko vaspitanje u čačanskoj Gimnaziji. Zoranova ćerka Vela, koja je završila FON, živi i radi u Parizu u firmi “Loreal”, a ćerka Tina živi i radi u San Dijegu, Sjedinjene Američke Države. Završila biomedicinski inženjering u NJujorku na Instititutu za tehnologiju. Sada je master kineziologije i pomoćni odbojkaški trener. Drugi Bobov sin Dragan je završio Prirodno-matematički fakultet, Odsek za turizam. Bavio se folklorom, igrao je u AKUD “Branko Krsmanović” i proputovao svet. Radi kao menadžer u jednoj knjižarskoj firmi u Novom Beogradu. NJagov stariji sin Vuk živi u Sjedinjenim Američkim Državama i vlasnik je plesnog kluba u Samfordu kod NJujorka. Drugi sin Luka koji živi u Beogradu takođe se bavi plesom.

Naš dragi Slobodan Bobo Stefanović, iako se polako približava desetoj deceniji svoga života, i dalje je aktivan, dobre volje, spreman da izađe u susret svima koji mu se obrate. Trenutno aktivno pomaže u prikupljanju predmeta i fotografija za budući čačanski Muzej košarke. Prema rečima stručnjaka, dokumentacija koju je on sačuvao ubedljivo je najpedantnija i najpreciznija. Želimo našem dragom zemljaku profesoru Slobodanu Bobu Stefanoviću srećan rođendan, dobro zdravlje, još puno lične i porodične sreće i inspiracije.

Čačanski glas – O Slobodanu Bobu Stefanoviću

S poštovanjem,
UDRUŽENJE ČAČANA U BEOGRADU